7 Şubat 2011 Pazartesi

Belki ufacık bir an için gerçek olabilecek bir şeydi

Küçük küçük ayrıntılara takılıp büyük umut olabilecek sevgilerden vazgeçiyoruz. Hayat ne garip... 
Odun falan desemde kıyamam ben ona be. Şimdi biri var. Max'ten önce de ufaktan ilgilendiğim birileri olur kendisi. Neyse konuşuyoruz bi zamandır bu varlıkla. Hiç bir ilerleme yok. O kadar ağırdan alıyor ki deli ediyor beni! Tabii ki sevgilim değil, henüz. Uğraşıp duruyorum yok. Neredeyse 2 hafta oldu ve gelebildiğim en büyük ilerleme dün gece ben uyurken mesajla öpücük şeysi yapmasıydı. Kaplumbağa hızında ilerliyoruz. Yada ilerlemiyoruz. Belki de bana gerçekten arkadaşça yaklaşıyor. Bilmiyorum ama arkadaşça olmasını istemiyorum. Ve bu da aktif. Etiketlere çok takılmasa da muhtemelen şu kendine dokundurtmayan aktiflerden olacak ve biz sevgili olamayacağız. 
Bir aktifin kendine dokundurtmaması. Çok takıldığım bir konu. Ve bana çokta saçma geliyor. Neden insan kendine dokunulmasını istemez ki. Sanırım ben öyle hissetmediğim için anlamsız yada garip geliyor. Ama ben dokunmak isterim ya. 
Az önce benimki ile hafifçe tartışma noktasına geldiğimiz konuşmayı bitirdik. Evet o kendine dokundurtmayan biri. Bende dokunmak isteyen. Ona karşı birşeyler hissettiğimi bilmiyor tabii ki. Farkında bile olduğunu sanmıyorum. Sanırım bana hep arkadaşça yaklaşmıştı. Ve yine az önce vazgeçmem gerektiğini anladım. Çok saçma bir şeyden dolayı üstelik. Ne önemi var ki dimi? Ama öyle değil işte. Etiketlere takılan insanlar için dokunmak yada dokunmamak aktif yada pasif olduğunu belirliyor. Hisleri kaale alıyorlarmı bilmiyorum. Ne bilim herşeyi ile eşit olamayacağım bir ilişkiye başlayamazdım. Başta belki bu sorun olmazdı ama sonradan bütün bunlar büyüyor ve büyüyor en sonunda bitiriyor herşeyi. Baştan vaz geçmek daha kolay belki de.
Yarın Düzce merkeze gideceğiz. Okulun harç parası olan 573.5 Lirayı yatırmaya. Okul için resmen soyuluyoruz. Sabahın köründe kalkacağım. Annemin işlerini hallettikten sonra gideriz işte. Bu okulun bu bölümü için o para değermi bilmiyorum. Korkmuyor değilim işsiz kalmaktan ama sanırım bi yolunu bulurum. 

Aklım hala O'nda. Canım acıdı, ağlamakta istedim biraz. Hasta olmanın verdiği duygusallığı atlattım yani bunun sebebi tamamen farklı. Bu vazgeçtiğimden olsa gerek. Biliyorum şu şıpsevdi tarafımla yarına vazgeçebilirim bu acıdan. Ama bu kez istemiyorum vazgeçmek. Bu kez acı çekeceğim biraz. Sanırım bunu istiyorum...

Hiç yorum yok :

Yorum Gönder

Yaz yaz hiç çekinme canııım ne gerek var? aramızda yabancı mı var sanki?