Tükendim yine. Kararsız kaldığım şeylere karar vermeye çalışırken.
Onca parayı böyle alırsın eline bi kaç dakika için o para senindir. Değer ellerine. Tutarsın sımsıkı. Sonra beklersin bankada sıra sana gelir. Ayrılık vakti yaklaşmıştır. Üzülürsün, ufaktan gözlerin dolar. Korkulan an gelmiştir sıra sende artık. Vezneye yaklaşırsın yavaşça. Çatlamış bir sesle ''harç parasını yatıracaktım'' dersin. Adam yüzüne bile bakmadan elini uzatır, kimliğini ve parayı verisin adama. O para elinden giderken böyle zaman yavaşlar. Filmlerin kritik sahneleri gibi ağır çekimdedir artık. Adam parayı alır. Gözden kaybolur. Böyle bir karanlık olur dünya. Çocuğundan ayrılır gibi üzülürsün... Artık harç paran yatmıştır.
Derslerimi seçtim onayımı verdim. Hala 8 kredim var. Onlarla listemde görünmeyen matematik2 ve fizik2 derslerini alacağım. 1 kredi kalacak onu da bozdurup bozdurup harcarım artık.
Şu benimkine bi isim bulmam sonra da tavlamam gerek onu. Yok ben vazgeçemiyorum. Böyle en platoniğinden mutluyum. Dengesizim ben biraz ama mutluyum onunla konuşurken. Cidden mutlu oluyorum yaaa. Yoksa niye platonik platonik dolanayım böyle. Buna bi isim vermek lazım. Ama şimdi birşey düşünemiyorum.
Benden sonra annem hasta oldu. Garibim yatıyo ya kıyamıyorum da. Dört dönüyorum etrafında daha iyi olsun diye. Böyle ilaç yemek falan. Şimdi uyuyayım diye sesleniyor. Geç kalınca ben anneme bi haller oluyo.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder
Yaz yaz hiç çekinme canııım ne gerek var? aramızda yabancı mı var sanki?