Ne zaman birine değer verdiğini hissettirsen hep ilk o gider derler. Dilediğim gibi konuşamayacakmıyım yani? Söyleyemeyecek miyim içimdekileri? Gitmesinden korkuyorum çok hemde, ve o gidecek biliyorum... Nedenini zamanını açıklayamıyorum ama gidecek işte. Lacivertin bende bıraktığı izleri silemiyorum. Korkuyorum bu da ondaki gibi olacak diye. Anlattım mı onun hikayesini bilmem ama o başta sevmemiş beni. Benim onu sevdiğim gibi. Ayrılmak için bahaneler bulurdu, dönsün diye her şeyi yapardım. Dünyamın merkezi olmuştu. Ona olan aşkım sanırım onu değiştirdi, onun sevgisizliğinin beni değiştirmesi gibi. Aylar geçti biz hayaller kurduk binlerce. Evimizi çocuklarımızı eşyalarımızı bile. Her şey tamamdı bir gerçek olması kalmıştı geriye. Ellerimizle yıktık onları. Sevgi kadar yalanlarla süslenmişti hikayemiz, hayallerimiz. Bir yüzüğü bir de eşyalar var geriye kalan evde özenle saklanan. Sanki onları atarsam geçmişimde gidecekmiş gibi hissediyorum. Yüzüğü atarsam sokağa uğruna savaş verilmiş bir 'aşk' boşa gidecekmiş gibi. Kıyamıyorum hiç birine. Hele defter. Ne atabiliyorum ne de saklayabiliyorum. Dolabımın köşesine koydum öylesine tutuyorum. ''Bir gün kendi hayatlarımıza sahip olduğumuzda O eşyalarda sahiplerine dönecek'' böyle anlaştık onunla. O gün geldiğinde eşyalarını ona verebilecekmiyim bunu da bilmiyorum. İlişkimizin sonunda o ihanet etti. Çok kavga eder olmuştuk. Her dakika her saniye güzel geçen anlarımız yoktu. Çoktan bitmişti sevgi görünürde. Bitirdik. Başkalarını hayatlarımıza almamız hiçte uzun sürmedi, ama o geri döndü?! -M-'le birlikte o da döndü. Nedenlerime verecek doğru cevabı yoktu biliyorum. Bana söylediği bir mazaretten öte değildi. Yaşayabileceğim her şeyi yaşattı bana. İçimdekileride alıp götürdü.
Korkuyorum o zamanları tekrar yaşamaktan. O zamandan beri kimsenin bana zarar vermesine izin vermemişken şimdi delicesine korkuyorum Gitmesinden. Ben aşıkken çekilmez oluyorum. Çünkü dünyamın merkezi yapıyorum insanları. Deli gibi kıskanıp koruyorum, sıkıyorum, boğuyorum hayatlarına karışıp değiştiriyorum. En çokta bu kısımdan nefret ediyorum çünkü hayatlarımızı mahvediyorum. Sanki aşıkken 2 kişilik geliyor dünya, başkalarına yer yok. Saçma biliyorum bana da mantıksız geliyor bu ama iç güdü yada duygular neyse artık onlar beni ele geçirince kopuyorum ben. Bir de sinirlenince krizde falan tamamen gidiyorum. Ne olursa olsun umurumda bile olmuyor insanları ne kadar kırdığım ne kadar üzdüğüm. Susturulmalıyım bence. O gidecek çünkü, sebebi tabii ki ben olacağım...
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder
Yaz yaz hiç çekinme canııım ne gerek var? aramızda yabancı mı var sanki?