Güven kendine

Ben aslında hiç güvenmedim kendime, başkalarının güvendiği kadar bile.

Normalde dışardan nasıl görünüyorum bilmiyorum ama içimden kendi kendimi yemekten öteye gitmiyorum. Okul bitince ne halt ederim ben diye düşündükçe çıldırıyorum zaten. Niye garson olmak istediğimi anladım mesela (aslında bir cafem olsun istiyorum) birilerinin karşısında duracak kadar güvenmiyorum kendime. Ya da tasarımlarımın bir işe yarayacağına inanmıyorum. Pek çok konuda zaten beceriksiz bir varlık olduğumdan  güvensizliklede birleşince işler daha da kötüleşiyor. Bu umursamaz tavırlarımın ardında sakladığım gerçek 'ben'i görse insanlar sanırım hayal kırıklığı falan yaşarlardı. Ben yardım alarak bir şey yapmayı sevmiyorum ya da insanlardan yardım istemeyi ama çoğu şeyi de onların yardımı olmadan yapamayacağımı bildiğimden susmaktan öteye gitmiyorum. Bir de sevdiğim insanlardan uzak kalınca ya da arada bir soğukluk olunca yaşama sevinci gitmiş insanlar gibi iyice tükenmiş oluyorum. Bunu özellikle Işık yaptığı zaman...

Bu yazı sıktı geçiyorum konuyu. Damla ile o kadar çok vakit geçirir olduk ki istisnasız her gün Burger'a gidiyoruz. Orda bi kız var böyle dünya tatlısı gülüyo. Zayıf kısa boylu falan filan ama o gülüşü yok mu? yerim onu ben. Neyse her vakit aslında onu görmeye gidiyorum Damla da keşfettiğimiz bu yeni şubenin kalabalık olmamasından faydalanıyor. Yine geçen gün oraya gittiğimiz sırada Zek mesaj attı.Ona kızdığım zamandan beri mesaj atmadığım ve konuşmadığımız için şaşırdım oldukça ama o minicik sohbet 'naber? nasılsın?'dan öteye geçmedi ve bir kez daha sustuk.