Kocamustafapaşa

Eski sevgililer hayatlarını doldurmaya çalışan boşlukları olan insanlardır. Ne zaman biri gitse hayatlarından o boşluğa yeniden sizi koymaya çalışırlar.

İstanbul ziyaretimden beri yazamadığımın farkındayım malum benim bilgisayarım yok. Şimdi gidişi anlatmak gerekirse, öğlen servis beni Kocamustafapaşa'ya bıraktı. Orası benim canım(!) Miray'ımın yaşadığı yer. Nasıl umut etmişsem onu göreceğimi... Kurt'ta geç kaldı beni almak için. Oradaki minicik merkezin her tarafını dolandım ama ne Miray'ı görebildim ne de ona dair bir şey. Ama bütün geçmiş olduğu gibi orada durmaya devam etti. Her tarafında dolaşmışız ki geçmişte tanıyordum yani o sokakları. Maalesef ki anılarda kendini su yüzüne çıkarmaya başladı. Minik bir park bulup oturdum sonunda, Kurt geliyordu çünkü. Ağladım da otururken tutamadım kendimi. Sonra geldiler beni almaya yaklaşırken gördüm sildim gözlerimi Kurt'ta fark etmedi zaten. Kurt gelene kadar bekledim yani Miray'ı görmeyi hatta belki sürpriz yapar falan diye bile düşündüm. Görmedim hiç.

Oraya bir günlük ziyaretimin sebebi birazcık erkende olsa doğum günümü kutlamakmış. Belki bunu yaptığımız cafe bir zamanlar yine Miray ve geri kalanlarla oturduğumuz yer olmasaymış çok daha iyi olabilirmiş. İşte böyle geçti ya daha çok ayrıntı var ama girmek istemiyorum pek fazla. Kurt benim için tişört imzalatmış Işıl Alben'e duyunca çok mutlu oldum ama maalesef o tişört otobüsümün hızına yetişememiş kargoyla gönderecek. Çok merak ediyorum ama söyleyemiyorum da yolla hemen diye. Bekliyorum.

Ondan sonra sınav haftasıydı zaten. Yeniden o malum dersimden kalırken hocaya hiç etmediğim kadar küfür ettim. Adam durmamış dinlenmemiş resmen nasıl daha zor sorarım diye düşünmüş. Çizicem lan arabasını okul bitmeden!

Böyle işte canım blogum 3 gün sonra inşallah kabloyu alabileceğim ve bilgisayarıma kavuşacağım. Yazı berbat biliyorum hiç bir cümleye dikkat etmedim, neyi nasıl anlatırım diye düşünmedim. Tahmin edersin ki dün Miray'la konuştum.