Sıra sende

Merhaba sevgili blog,

İş yerinden yazıyorum bugün. Uzun zamandır yazmadığımdan olsa gerek kelimeleri nasıl oluştuğunu unutmuşum. Bir parça cümleleri toparlayamama haline bazen harflerim yerini yanlış yazmayı de eklediğimde mükemmel bir şey beni bekliyor oluyor.

Burada çalışmaya başlayalı 4.6 yıl olmuş! Biraz korkunç geliyor ne yaptım bu kadar diye. Övünmek gibi olmasın ama burayı bu hale ben getirdim. Lakin kendi işimizi kuran Okyanus konusunda tam olarak tıkanıyorum. Nereden başlayıp ne yapacağımı bilmiyorum. Herşey korkunç geliyor, ya yanlış yaparsam düşüncesi kadar, bu şimdi doğru mu düşüncesi de var. Nasıl çözeceğimi bilmiyorum, ne yapacağımı bilmiyorum. Tüm bunlar olurken acaba mevcut iş yerimi bu hale getiren ben değilim sadece başkalarının yönlendirdiği çalışan mıyım diye de düşünmeden edemiyorum. Kendime güvenim şuan sıfır. Hatta sıfırın daha altında başka bir değer olsa onu verirdim. Tabi ki eksiler var ama konumuz bu değil.

Harfleri yanlış yazmak demişken iş yerinde tuttuğum notlarda sıkça başıma geliyor. Bir de el yazımı benden başkası çözemediği için bayağı zor oluyor.

Her sabah Okyanus ile uyanmanın mükemmeliğinin yanında yeni bir rutinimiz var ve ben ona bayılıyorum. Şöyle ki minik tombul kuş olan yavrumuz Duman her gece 4 ile 6 arasında değişen saatlerde miyavlayarak uykumuzun en tatlı anlarını kabusa çeviriyor. Her gece sırayla birimiz onu alıp salona götürüp kapıyı kapatıyoruz. Ve canım oğlumuz o noktada tamamen susup uyumaya gidiyor. Aklımdan çok tatlı hakaretler sıraladığım ancak şuan yazmak istemediğim kelimelerle tarif edeceğim oğlum bizi tamamen araç servisi, yol taşımacısı gibi görüyor. Evet biliyorum evimiz yapısı gereği çok uzun, resmen git git bitmiyor o koridor. Ama yaş mama açılış sesine 3sn içinde koşarak cevap veren bir kedinin bizi her gece kullanmasına hayretle bakıyorum. Her neyse...

Rutinimiz, eğer Duman'ı birimiz ön tarafa götürüyorsa, diğerimiz sabah kahvesini yapıyor. İşin en mükemmel tarafı uyku sersemi olarak "sıra sende" diyip uykuya devam edebilmek...