Güzel olanı yaşamak için çirkin olana karışmalıydık

Gece çok güzel. Bu; Gökyüzü'nde Bayram...

O gece eve gittiğim gece. Bütün gece eve su taşıdığım gece. Evde ise en sevdiğim abimlerden birinin olduğu tabiri caiz ise kafa dinlenecek son gece. Gece gökyüzü o kadar güzeldi ki. Su taşırken dağı taşı inceledikten sonra semaya açıldım ben. Yıldızlar falan her şey çocukluğumda bıraktığım gibi duruyordu işte. Yıldızlar yerli yerinde, karanlığı yerinde sadece biz artık yoktuk ve bu önemliydi. Belki bahsetmişimdir çardağa yorgan atıp uyuduğumuzdan. İşte tam öyle uyumalık bir geceydi. Hava da ılıktı. Nedense evden de kaçmak istiyordum. Şu bahçenin kenarında duran siyah köpek olmasaydı sabaha kadar su taşırdım ben eve bahaneyle. Eve de hesaplanandan çok önce gitmiştik zaten...

Ramazanın son günü olduğundan oruç tutayım dedim. Evde bir kez bile iftar yapamamış bir insanım zaten. Mübarek o günde bende başka tutacak yoktu. Geceye tek başıma yediğim yemek ile son verdim. Fındık toplamak sıcakta çekilmez, oruçlu iken hiç çekilmez. Gerçi iyiydim ben ya, sabah üşüdüm mesela. Tarlanın bayırını çıkana kadar üşüdüm. Sonra bir ateş bastı. Eve postalandım öğlende. Annem verdi iki çuvalı eve götür git yat dedi. Evet ertesi gün bayramdı ve parasını aldığı halde kuzenim evi temizlememişti. Mükemmel derecede(!) yatar dinlenirdim ben. Yok canım çuvalları sırtımda değil arabada taşıdım. El arabası hani tekerleği falan var. Eve gitmemle temizlik aşkım depreşti. Bu kız evi temizlemediği gibi batırmıştı da -yok aslında aşk falan yoktu görselliğin dibine vurmuş yengem evdeydi ve dip köşe temizlenecekti o ev!- Öylece saatlerce kocaman evi temizlemek için çırpındım durdum. Sonra da armut toplamaya gittim. Annemin aslında bana öğleden sonra için verdiği tek görev armut toplamaktı. Arı korkusuna onu da pek beceremedim zaten. Yine de epey topladım yani. Bana göre...

...Korktuğumuz o gözlerin karşısında direnmeyi de...

Ne güzel söylemiş Model şarkısın da. Öğleden sonra bizimkiler eve damlamaya başladılar. Damladıkça göl oldular. Onlar çoğaldıkça ben gerçekten kaçmak istedim. Her yeni gelen çocuk bir koşu sonrası kafalarını karnıma gömdüler. En sonda benim melek bozması abim geldi. Herifin gözlerine bakamıyordum ki. Her bakış bir soru bir cevap belki bir fırça demekti. Adam fırçasız yaşayamıyor. Sesini her duyduğumda korkuyorum. Çünkü her kelimesi yeni bir eleştiri ya da bir hakaretin gelişini haber veriyordu. Ondan kaçmak için eve hiç olmadığı kadar su taşıdım. Her işe "ben yaparım!" fedakarlığında atladım. Yaptım da yani. Onun oturduğu odadan kaçmak için her bir şeyi yaptım. Yine de kıyıda köşede yakalayıp sorularını bir bir dizdi kafama. Yok vurmadı, onun vurmak için eline ihtiyacı yok kelimeleri gayet yeterli.

Eskiden daha güzelmiş iyi ki eskide kalmış.

Bayram sabahı annemi anladım ilk kez. Annem yorgun diye ben uyandırıldım çünkü kahvaltı için. Eskiden ilk günün sabahı sülale toplanır bizde kahvaltı yapardı bayramda öyle başlardı. Neyseki bu bayramda artık öyle olmadığı için şükrettim, çünkü bir sürü insan devirip bir taraflarını benden kahvaltı beklediler. Çok beklerler! Uzun bir süre çırpındım yapmak için ama fırsat bulduğum anda da kaçtım ordan. O sabah kahvaltı yapmadım. Akşama doğru el şakalarını abartan abimin bana vurmasından hemen sonra beklemediği anda tokatı yapıştırdım ona çok şaşırdı.  İlk güne ait daha fazla önemli bir ayrıntı yok sadece evde köşe kapmaca oynadık. Büyük olduğu için hiç zor olmadı. Bazen çocukları öldürmek istedim. İkinci günün sabahı -burda abilerime numara versem iyi olacak. 1. numara en büyükleri 2. numara hiç sevmediğim (daha çok korktuğum) 3. ve 4. seviyorum.- 1. numaralı abim ile kavga ettik. Çünkü gözleri yapılan işleri görmek istemiyordu ve tek isteği önüne gelecek sofraydı. Öbür abim de olaydı kavga etmezdim ama o ara çok meşguldü. Bu arada tokatı da buna atmıştım. Sabah sabah kavga edersin de kahvaltı yapabilir misin? Ne mümkün sinirlerim geçene kadar sofra bile toplanmıştı. Ablam halime acıdığından olsa gerek bana bir şeyler hazırladı.

He bu arada önemli olaraktan 3. numaralı abime lezbiyen olduğumu söyledim ne zamandır diye sordu hep dedim tamam belliydi zaten falan dedi. Bu kadar ilgiliydik işte birbirimizle. Neyseki tepki vermedi. Ondan hemen sonra o da bir itiraf yaptı... Şu benim pek korktuğum 2 numara bu 3 numaranın eski karısıyla yatmış. Pislik herif ya. Ondan sonra ayrılmışlar. Ama 2 numara 3'ün bunu bildiğini bilmiyor. Ortalık çok karıştı değil mi? Boşver bende anlamıyorum zaten. Benim sülalenin kanında var bu bozukluk. 2'den böylece daha da çok nefret etmeye başladım. İnsan kardeşinin eşiyle yatarmı ya?!? hiç mi karı yok etrafta başka. Hala nasıl yüzüne bakabiliyor anlamıyorum. Neyse olay moralimi bozuyor öyle deli ediyor beni.

Bugüne gelirsek 2 ve 3 numara ile sabahın köründe kalkıp Düzce merkeze geldik. Kahvaltı yaptık döndük dolandık onları yolladım. Sonra saat 3'e kadar kendi otobüsümü bekledim bir sürü can sıkıntısının içinde. Şimdi yurttayım bir kez daha. Öyle mal mal oturmak eylemini bizzat gerçekleştiriyorum. Cuma gideceğim tekrar köye. Ya da bilmiyorum o kısım karışık şuan hala.

Bahsetmeyi çok istediğim bir konu daha var ama yazmayacağım şimdilik. Az daha bekleyecek, belki hiç yazmam bile gerekmez.

Yine de düşünüyorum insan kendini sevenlemi daha çok mutlu olur diye? Ne zaman birini sevsek üzülüyoruz sonuçta. Belki bizi seveni mutlu ederdik en azından?

Bayramdan önce

Ve bayram öncesinde ki son yazıma gelmiş bulunuyoruz.

Siminya'nın Kız kısmı kitabını aldım. Evet orjinal aldım. Ben ki gidip korsan kitapçıları zengin etmiş bir insan evladı olarak, "o parayı hak eder o kitap" dedim ve aldım. Beklediğim gibi de harika bir kitap zaten. Bu kadar geç kalmama şaşırıyorum -almak için yani ama parasızlık ne yapacaksın- Aldım almasına da bitiremedim kitabı. Bu bana göre normal bir şey değil, özellikle sevdiğim kitaplar bir gün içinde biter. Ama bu öyle olmadı çünkü ağır geliyor kitap. İçinde yazılanları hazmetmem gerek tekrar okumadan önce. Okuduğum en iyi kitaplardan biri ama bence... Hiç kimsenin yazamayacaklarını o çekinmeden yazmış. Ya da belki çekinmiştir belki tereddüt etmiştir, bilemedim.

Aslında ben buraya gelmeden önce yazacak çok şey vardı ya. Unuttum. Yarın gidiyorum mesela köye, gecenin bir vakti. Çünkü otobüs 4'te. Niye o vakte bilet aldığım ise sonraki kısımdan gelecek. Otobüsten inince anneme hediye almayı planlıyordum gece vakti gerçekleştireceğim(!) mükemmel bir eylem olacak. Nerden bulup alacaksam o vakitte. işten de çıktım zaten. Ders bahanemi kullanaraktan ama 5 gün çalıştım yani bence bu da büyük bir başarı. İşte anneme bir şey alabilecek kadar. O parada Damla'da ben elleşmeyim diye. En iyisini yaptım diye kendimi kandırıyorum çünkü parasızım şuan. Sakin ol şimdi para o cüzdan da kalmaya devam etmeli.

Neden cuma gidiyorum? diye ayrı bir olay var başımda. Derslerim artık bir pazartesi bir de cuma. Ama benim süper(!) zeki öğretmenim cuma günü ders yapmayalım dedi. Evet ben biletimi aldım ertesi gün kadın bunu söyledi. Değiştirebilirdim tabii ama fedakar rolümü oynayıp Damla'yı beklemeliydim. Onun sınavı var da. Hem bir de erkenden eve damlamak istemiyorum. Malum bayram öncesi falan. Ne bileyim internette yok şimdi orada.

Yapılacaklar listemde pek çok şey var şimdi. Mesela bilgisayarımı temizlemek gibi. Çünkü benim bitanecik abilerim köye gelecekler. Sonra haricimi sokacak delik bulmam lazım evde onu yine bitanecik abiciklerim bulurlarsa fena şeyler olur. Çünkü içlerinden bir tanesinin beni kontrol edip çantalarımı karıştırmak gibi fena alışkanlıkları var. Hem zaten en sevdiğim iki abim gelmez diğer ikisi gelip bayramımı zehir ederler buna çözüm olarak yapılabilecek hiç bir şeyin olmaması berbat bir durum. Bu benim kaderim, her bayram onlara ve melek bozması yengelerime hizmet etmem gerek. Bu bayramda o hizmetin çıtası biraz yükselecek çünkü üçüde hamile! nerden çıktı bu be! evde devrilip yatacaklar gene. Sanki daha öncesinde yaptıkları bu değilmiş gibi. 11 olan yeğen sayısı böylece 14'e yükseliyor. Biz ev halkı olarak rekora koşuyoruz. Annemle konuşup eve 3. bir kat mı çıksak acaba diye düşündüm de zaten kısa zaman sonra evimiz olmayacağını düşününce lüzumsuz masraf.

Şimdi mezun olunca ne halt yiyeceğim korkum geri döndü. Düşünüp düşünüp depresyona giresim var bu konuda. Pek çok kişi pek çok çözüm sunuyor ama iş uygulamaya gelince yok abicim kimse beni işe falan almaz. Benim gibi beceriksizin tekini ne yapsın millet. Hem bir de şu var ki ev geçindirmek denilen olay korkumun başı zaten. Yok yok benim memur falan olmam lazım hem de hemen!

Bütün konulardan şikayetimi dile getirmişim gibi duruyor burdan bakınca. Evet unuttuğum her şey geri gelmiş sanki. Yok dur daha var. Bu lanet yurdun kantinine sayıp sövmedim hala. Adamlar kazık üstüne kazık atıyorlar. Tanesi 50 kuruştan domates yediniz mi siz hiç? Ben yedim pek leziz, sanırsın ki altın kaplama. Adamlar biraz daha abartsa poşete de 10 kuruş falan alacaklar. Çünkü bir plastik bile değil köpük tabağa aldılar. Çok değil elbet bunlar ama bütün hepsi birleşince iyi kazın oluyor günde 2 öğün. Ramazanda öyle. Bir akşam bir sahur iki öğün kazık iyidir. Yenmelidir.

Yeter bu kadar şikayet. Bayramdan sonra görüşürüz elbet. görüşemezsek bilinki abim haricimi ele geçirip incelemeye almış sonrasında beni döverek öldürmüş ya da annemin tüfeği ile de yapabilir bunu. Ya da dua edin bulsun o hariciyi bende bayram bayram son kavgamı edip eşcinsel olduğum öğrenildikten hemen sonra huzur içinde ölebileyim.

Dün?

*********

Dün hastaneye gittik. Aylardır gidip kan vermek istiyordum, belki kan dokusu biri ile uyarsa ilik verebirim gibi bir şey işte. Tam konuyu toparlayamadım.

Günün ondan sonraki kısmı cehennem azabıydı eksik olmasın. Sonra alışveriş falan derken işe geç kaldım. İş? Derken yurdun karşısındaki cafede çalışmaya başladım ben. Garson lan! yapmak istediğim iki meslekten biri garsonluktu. Şimdi sadece bilgisayar tamircisi olmak istiyorum. Tamam garson olmak kötü değil ama müşterileri dövmek gibi inanılmaz bir istek duyabiliyorum bazen. Ondan dolayı yani. Yoksa gül gibi geçinip gideriz orda. Yanlız çalışmaya başladıktan sonra farkettim ki bir daha cafelerde hiç bir şey yemem yani. Bir kaç gün sonra ayrılacağım zaten ordan da, sadece anneme bayramda hediye alabilecek kadar biriktirmeye çalışıyorum. Her gün 10 lira ile bu pekte kolay değil.

Bilgisayarımın kablosuna da kavuştum hani ama şimdi hem kota yeniden başa bela hem de iş. Hatta daha çok iş bence. Dün kaç saat ayakta kaldıysam bugün doğru düzgün yürüyemiyorum çünkü ayaklarım acıyor. Ben gidip hazırlanmaya başlayım en iyisi. Vakit yaklaşıyor.

Kocamustafapaşa

Eski sevgililer hayatlarını doldurmaya çalışan boşlukları olan insanlardır. Ne zaman biri gitse hayatlarından o boşluğa yeniden sizi koymaya çalışırlar.

İstanbul ziyaretimden beri yazamadığımın farkındayım malum benim bilgisayarım yok. Şimdi gidişi anlatmak gerekirse, öğlen servis beni Kocamustafapaşa'ya bıraktı. Orası benim canım(!) Miray'ımın yaşadığı yer. Nasıl umut etmişsem onu göreceğimi... Kurt'ta geç kaldı beni almak için. Oradaki minicik merkezin her tarafını dolandım ama ne Miray'ı görebildim ne de ona dair bir şey. Ama bütün geçmiş olduğu gibi orada durmaya devam etti. Her tarafında dolaşmışız ki geçmişte tanıyordum yani o sokakları. Maalesef ki anılarda kendini su yüzüne çıkarmaya başladı. Minik bir park bulup oturdum sonunda, Kurt geliyordu çünkü. Ağladım da otururken tutamadım kendimi. Sonra geldiler beni almaya yaklaşırken gördüm sildim gözlerimi Kurt'ta fark etmedi zaten. Kurt gelene kadar bekledim yani Miray'ı görmeyi hatta belki sürpriz yapar falan diye bile düşündüm. Görmedim hiç.

Oraya bir günlük ziyaretimin sebebi birazcık erkende olsa doğum günümü kutlamakmış. Belki bunu yaptığımız cafe bir zamanlar yine Miray ve geri kalanlarla oturduğumuz yer olmasaymış çok daha iyi olabilirmiş. İşte böyle geçti ya daha çok ayrıntı var ama girmek istemiyorum pek fazla. Kurt benim için tişört imzalatmış Işıl Alben'e duyunca çok mutlu oldum ama maalesef o tişört otobüsümün hızına yetişememiş kargoyla gönderecek. Çok merak ediyorum ama söyleyemiyorum da yolla hemen diye. Bekliyorum.

Ondan sonra sınav haftasıydı zaten. Yeniden o malum dersimden kalırken hocaya hiç etmediğim kadar küfür ettim. Adam durmamış dinlenmemiş resmen nasıl daha zor sorarım diye düşünmüş. Çizicem lan arabasını okul bitmeden!

Böyle işte canım blogum 3 gün sonra inşallah kabloyu alabileceğim ve bilgisayarıma kavuşacağım. Yazı berbat biliyorum hiç bir cümleye dikkat etmedim, neyi nasıl anlatırım diye düşünmedim. Tahmin edersin ki dün Miray'la konuştum.