En zoru da ne biliyormusun? Sana hala çok ihtiyacım var ve kabullenemiyorum. Uzak kalmaya dayanamıyorum ve konuşmuyor oluşumuz her şeyin kilit noktası...

Hayat dengesiz. Bütün günü mutlu geçirdikten sonra akşam bütün ruh halini darmadağan edecek bir fotoğraf yetiyor. Onca zaman dayanırsın her şeye. Onu hatırlatanlara katlanır ve tutarsın kendini ama yetmiyor işte. Ne kadar durursan dur sonunda mutlaka ağlatacak bir yol bulunuyor. Her vazgeçtim dediğimden sonra yine burdayım taaa en başında, bitti dediğimiz yerde hala ona ağlıyorum. Bu kadar zaman yetmez mi birini unutmaya? Hiç mi aklına gelmiyorum? İnsan hiç düşünmez mi? Hiç denemez mi? Gerçekten sevmedimi diye binlerce kez soruyorum kendime, yeniden.

Onu gördüğüm bir rüyadan uyanıp iyi olduğunu bilmek istiyorum bazen. Bazen sadece sesini duymak. Sapık gibi dinlemek istiyorum o konuşurken. Bilmek istiyorum işte bir şeyleri, öylesine bilmek istiyorum.