Pek çok şeyden nefret ettiğim gibi bir gerçek var. Bunlardan başlıca olarak erkekler (ki hepsi gibi bir genelleme yapmak istemem ama ayrıntılarla şe edicem ben bunu) bir de fiziksel olarak zayıf olmaktan.

Markete gitmek için evden çıktım. Ana sokaklardan biri, az uzakta insanlar yürüyor, sokak ışıkları falan herşey tamam yani. Arada bir de araba geçiyor. Öyle ıssız diyebileceklerimden değil yani bu yürüdüğüm yol. Arkamdan ses geldi, hiç üzerime alıpta dönüp bakmadım. Biraz sonra benim hizama bisikletli biri geldi, seslendi. Şapkam vardı kafamda dönmem mümkün değil ama göz ucuyla baktığımda kafasını çevirmiş bana bakıyordu. Sonra döndü devam etti. Yavaşladı dönüp tekrar baktı. Görüş alanımda bir tek o olduğundan görmemek mümkün değil yani. Az daha gidip gel gel diye seslendi.

Gidip dövmek istedim. Çırılçıplak soyup, tecavüz edilsin diye sokağa salmak istedim. Derisini yüzmek, tırnaklarını sökmek gibi bir sürü işkencenin yanında en çok tekme atmak istedim ya. Onu bile yapamayacak kadar güçsüzüm onun gücünün yanında...

İşte bunun gibi erkeklerden nefret ediyorum. Sadece erkek olduğu için herşeyi yapabileceğini düşünmesinden. Anlayışsızlığından. Salaklığından. Çok sinirliyim sanırım şuan çünkü binlerce hakaret şekli var aklımda. Çünkü yapabileceğim tek şey bu. Çünkü gidip adamı dövemiyorum. Çünkü bir kadın olarak fiziksel yönden zayıfım ve bunu ciddi anlamda geliştirmediğime pişmanım...!